Millford Sounds

Gisteren werd ik dus weer wakker in het hotel in Queenstown, relaxed hoor: goede bedden, mooi uitzicht en zelfs het vroege opstaan begint al enigzins te wennen. Mn humeur van de avond ervoor heb ik geprobeerd in de lobby bij de schoonmaakster te laten. Ik hoop echter dat ik als ik thuis ben niet ook dan om 6.30 aan het ontbijt wil zitten… ;)
Na het ontbijt in ieder geval (ik kreeg echt bijna niks weg… :S Voelde me toch niet helemaal lekker. Toch wel bijzonder aangezien ik de laatste weken steeds onwijs veel neem voor het ontbijt… Vandaag kreeg ik bijna niks weg ondanks dat ze hier de beste croissants hadden van de hele reis!) was het hup de bus weer in rollen om rond Lake Wakatipu onze reis te vervolgen. Ik was alleen zo moe omdat ik niet zo lekker had geslapen… En omdat het toch nogal laat was geworden… Tsja, dat soort dingen heb je soms helaas niet in de hand en zijn gewoon soms zo. Soms moet je even bepaalde dingen opgeven voor andere. :) Tot aan ongeveer Te Anau ben ik dus ongeveer de hele reis in slaap gevallen. Ik ben alleen eigenlijk even tussendoor wakker geworden toen het net (hoe toevallig) over de herten en over de konijnen ging. Dat ze hier in NZ problemen hebben met de konijnenpopulatie en daarom opossums hebben los gelaten. Waar ze dus nu weer last van hebben ;) hahaha, heerlijk het ene ongedierte met het andere bestrijden. Werkt altijd top ;)
Van de reis naar Te Anau heb ik dus helaas weinig meegekregen behalve het kleine stukje voor Te Anau. Gelukkig hadden we daar onze ochtendkoffiestop, terwijl Andy de koffers alvast naar het hotel bracht. We zouden namelijk gisteren in Te Anau overnachten. Na deze stop gingen we echter op weg naar Millford Sounds. Dit zou volgens onze tourguide, Mary, echt een hele ervaring zijn! De weg er naar toe was ook al heel erg mooi en bijzonder en het werd eigenlijk alleen maar mooier en beter. (Sounds zijn geen geluiden zoals mensen misschien denken, hier worden dalen mee bedoeld die door rivieren zijn gevormd en dus V-vormig zijn. In tegenstelling tot Fields die door glaciers gevormd zijn en dus U-vormig zijn)
De eerste korte stop die we op weg naar Millford Sounds (wat eigenlijk een onjuiste naam is omdat het door gletsjers is gevormd en een hele duidelijke U-vorm heeft) was bij Mirror Lake. Nu zul je wellicht denken waarom heet het zo? De oplossing is doodeenvoudig! Als er geen wind stond (meestal in de vroege ochtend of de late avond) dan kon je in het water de weerspiegeling van de bergen zien. Hoe magisch was dat zeg! Kraak helder water en als het dan even wind stil was, dan kreeg je een geweldige weerspiegeling van de bergen in het water, die vooral op je foto heel erg duidelijk was. Het lijkt bijna gezichtsbedrog. Echt magisch! (En dat zelfs zonder dat je in Disneyland bent ;) ) Het water was ook zo helderblauw dat je gewoon boven water zelfs van de onderwater wereld kon genieten! :D
Hierna gingen we verder naar een vlakte waarvan ik de naam vergeten ben, maar toen ik daar liep kreeg ik spontaan Sound of Music gevoelen: een grote weide omringd bergen en een strak blauwe lucht… Kortom, dan kan je gewoon niet anders dan rondjes rennen terwijl je Sound of Music liedjes zingt. ;) hahahah Ook fijn dat Martijn er nog was om dit vreugde moment vast te leggen. Hahahah :-p
Na deze korte stop was het over de kronkelende bergweggetjes (zoals ze die zoveel in NZ kennen) door richting de tunnel die ons dichterbij Millford Sounds zou brengen. Wat een wonderschone rit zeg! Overal groen, geweldige uitzichten, besneeuwde toppen die steeds dichterbij komen. Het gebied waar we doorheen reden wordt door de buschauffeurs ook wel “the Valley of a Thousand Waterfalls” genoemd. En ik heb ze niet allemaal geteld, maar het zijn er in ieder geval wel een hele heleboel. Grote, kleine, woeste, rustige, korte, lange, alle soorten en maten hadden ze daar. En dat geeft een heel bijzonder beeld, wow! Bedenk eens als het winter is of als het daar veel regent hoe het dan te keer gaat… :D
Toen kwamen we aan bij Homer tunnel (ja, volgens mij zijn ze hier echt van de Simpsons hoor met Springfield en Homer ;) ), waar we op het groene licht moesten wachten. Dit kwam omdat deze tunnel niet breed genoeg was voor 2 rijbanen en het verkeer erdoor heen dus om de beurt gaat en geregeld wordt met een stoplicht. Eenmaal aan de andere kant van de tunnel kwamen we al snel een wrak tegen van een andere bus, die de dag ervoor wegens een technische fout langs de kant van de weg in de fik was gevlogen. Helemaal zwart geblakerd en bijna niks meer van over behalve het staal. Gelukkig waren alle passagiers oké. :) Vanaf hier had je wederom een geweldig uitzicht over een vallei. (Je blijft hier echt van het ene mooie uitzicht in het andere vallen en als je ze denkt allemaal te hebben gezien, dan ontdek je weer nieuwe) Helaas was er echter weinig tijd, want we moesten enige haast maken omdat de cruise van die middag ook zonder ons zou vertrekken.
Gelukkig hadden we nog wel tijd om te stoppen bij ‘the Chasm’ een woeste waterval, die verborgen lag in een soort van regenwoud. Ik was gelukkig in het groen zodat ik lekker op viel tussen al die planten. ;) Maar wat een watergeweld was dat zeg! Oei oei, je houdt het niet voor mogelijk. Je zou er ook niet graag in vallen en door worden meegesleurd. Het bos het echter wel iets mystieks hoor… Echt heel apart!
Vanaf the Chasm was het door naar Millford Sounds the Cruise. Hier gingen we aan boord waar de kapitein al klaar stond bij het begin van de loopplank met z’n leren schipperspet. Hahaha, wat een figuur zeg! Daarna vertrok het schip door de Millford Sounds. We hadden vaste plaatsen binnen op het tweede dek dus perfect uitzicht, maar er was ook een open bovendek. Wat waaide het hier onwijs hard zeg… jezus! Toen ik daar de eerste keer boven kwam heb ik even snel wat foto’s gemaakt, maar al snel bleef mn shirt de hele tijd bijna alleen maar omhoog vliegen (ik leek net Marilyn Monroe, hahahah) en werd iedereen op mijn buik getrakteerd. Dat was dus niet de bedoeling! Dus ben ik maar eff naar beneden gegaan om m’n vest te halen, waardoor ik het daarna ook wat warmer had en mn shirt niet de hele tijd omhoog vloog. :) Relaxed dus! Wat voel je je trouwens nietig in Millford Sounds zeg… Zo groot als het daar allemaal is. Een leuke bijkomstigheid was dat we op de heen en op de terugweg door de Sounds groepen met zeeleeuwen hebben gezien. Super gaaf! En elke keer als je keek en bleef kijken zag je dr steeds meer. De cruise nam ons mee richting de Tasman Sea, waar we even een glimp van hebben gezien voor we weer terugkeerden. Gelukkig had ik nog voldoende foto’s over op mn camera, want ik heb er echt onwijs veel geschoten! Dat moet ook wel bij zo’n mooie indrukwekkende plek. Daarnaast is ons schip ook nog even met zn neus bijna de waterval ingevaren, waardoor alle mensen die op het voordek staan opeens naar achter kwamen rennen. Hahahah, vet hilarisch! Gelukkig bleef ik nog even op het bovendek staan, want zoveel wind als we heen hadden zo weinig hadden we terug. Toen raakte ik nog even met een duitse au-pair in gesprek, een leuke vlotte meid, die eerst in NZ woonde maar omdat haar au-pair familie naar Australie was verhuisd, zij dus nu in Australie woonde. Uiteindelijk toen ik weer droog was, waren we ook weer zo goed als terug bij het begin en was het dus beneden mn tas pakken en richting de bus.
Snel de bus in om terug te gaan naar Te Anau. We stopten alleen nog even bij Pop’s Look Out, waar we uiteindelijk door een van de native birds van NZ werden vergezeld. Een heuze Kia (een groene bergpapegaai) kwam daar echt heel dicht bij ons en kroop zelfs nog even op een daar staande auto. Hahaha! :) Kortom, na de echte Kiwi kan ik nu ook een wilde Kia van mn lijstje afstrepen.
Hierna was het snel terug naar het hotel in Te Anau waar we bij aankomst werden verrasd. Eerst zag ik namelijk toen ik onze kamer opende maar één bed hadden, dus ik vloeken en tieren, want er stonden wel 3 koffers. Bleek het uiteindelijk een 2 kamer-suite te zijn met 3 echte bedden!!!! :D Hoe vet is dat?!?
Uiteindelijk hebben we ons tijdens het eten weer heerlijk doodgelachen over Erik Engerd en Jammerende Jenny en ben ik het internet in het hotel op gedoken. Die was namelijk even duur als in een internetcafe. Dus…toen had ik net wat van mn blog van eerder afgemaakt (ik kwam niet echt toe aan mn blog toe, dus vandaar ook de grote stroom van blog opeens), kwam de persoon online die in Queenstown ook online zou zijn. (Beter laat dan nooit, hè?) Uiteindelijk kwam het erop neer dat ik al mn muntgeld erin heb gemikt en we een heel goed gesprek hebben gehad. Soms is dat even belangrijker dan je blog updaten. ;) Sorry mensen, dus vandaar de grote stroom aan blog nu opeens. Maar nu loop ik bijna weer bij! :) Het belangrijkste is dat het gesprek nodig was en dat dat all in good time ook wel weer op z’n plek zal vallen. Daar heb ik vertrouwen in. Het duurt even om te bekoelen, maar het komt hopelijk wel goed.
Voor nu hou ik het hier even bij en ga ik morgen de dag van vandaag doen & morgen zelf. Dan loop ik weer helemaal bij. In Christchurch, die laatste paar dagen hoop ik dan ook een bulk foto’s te kunnen doen. Of in ieder geval de leukste! Daar moeten mensen dus nog even op wachten, dus nog even geduld.

Tot snel,
Take care en voor iedereen thuis,
Maak je niet te veel zorgen,
Ik kom bijna terug!!

Ciao Floris