Dunedin

Hey allemaal,
De vorige keer was weer een hele berg aan dagen, maar omdat ze niet overal internet hebben of omdat het op sommige plekken erg duur is. (Of omdat ik te moe ben :$ ) Doe ik het dus maar even allemaal tegelijk. Wel vervelend voor jullie, maar wees niet gevreesd voor al mijn verhalen. Er blijven er nog voldoende over om te vertellen! ;) (En nee, dit houdt niet alleen de terugreis in Menko ;) )
Na het ontbijt in Te Anau, waar wij ons werkelijk weer dood hebben zitten lachen om Erik Engerd en ik steeds meer merk dat ik echt gewoon bijna niks meer weg krijg ’s ochtends reden we met de bus weg richting Dunedin. Het was hier allemaal redelijk vlak landschap en dus weinig bijzonder, maar wat wel mooi was dat er veel laaghangende wolken (en dan bedoel ik echt laag!) hingen die ochtend. Het was echt een heel mooi gezicht! Als je dit had gezien dan begrijp je ook waarom ze het hier het Land van de Lange Witte Wolk noemen. Gelukkig was er naast deze wolken niks anders te zien dan een strak blauwe lucht! (Het lijkt bijna eentonig te worden... al die blauwe luchten die we hebben. Wat zijn wij toch een bofkonten! )
Al snel waren we in het plaatsje Gore (ja ja, vernoemd naar de enige echte president van Amerika! Helaas hebben ze hier geen plaatsje Bush ;) ) voor onze morningcoffeestop. Hier werden we even vergezeld door de moeder van onze buschauffeur, Andy. Ik heb maar heel eventjes hallo gezegd, maar wel een leuk mens hoor. Toen we wegreden hier uit Gore zwaaiden we Andy’s moeder natuurlijk even met de hele bus haar na. Het was tijd om over de „Presidential Highway“ richting Clinton te rijden. (Ja, ze hebben hier wat grappige namen hoor! Er scheen zelfs vroeger een wegrestaurant langs de Presid. Highw. te zitten dat „Monica’s“ heette.... hahahah, dat bedenk je toch niet? ;) )
Net als de dag ervoor was het landschap weinig opwekkend (veel leek je al gezien te hebben) en ik was nog steeds een beetje moe, waardoor ik dus weer in slaap viel in de bus :$. Ik werd pas weer wakker tot we vlak bij Dunedin waren. Oops!
Maar goed, in Dunedin, een oude universiteitsstad (hier zit de eerste universiteit van heel NZ, de uni van Otago), hadden we lunchpauze waarbij we even bij de Mac hebben zitten eten. Altijd lekker daar! Het leuke was zelfs nog dat ze daar een gouden M met een gouden Kiwi hadden. En die heb ik nu dus ook ;) Er bleef nog eventjes wat tijd over om op zoek te gaan bij de Starbucks naar een Dunedin-mok, maar helaas ben ik daar niet in geslaagd. Erg jammer, maar goed... Doe mn best er ergens eentje te bemachtigen.
Na mn zoektocht nog snel even wat winkeltjes ingedoken, waarbij vooral de Hallenstein (ik hoop dat ik het goed heb onthouden!) echt een winkel voor mij was! Super leuke dingen en niet te duur! :D Top dus! Helaas alleen kan ik niet te veel mee terug nemen.... :S Anders passen alle kadootjes er niet in, dus uiteindelijk maar niks gekocht daar.
Na de lunch was het weer terug de bus in voor een korte tour door de stad. Signal Hill gingen we op voor een uitzicht over de hele stad en we hebben ook „Every Street in Dunedin“ gezien. Wow, wat indrukwekkend was dat! :D Hierna was het nog even kort stoppen bij Balwinstreet, ook wel bekend als de steilste straat ter wereld (volgend het GuinessBook). Hier mocht je omhoog LOPEN (ik wilde eigenlijk wel rennen, maar mocht dat niet ;) helaas… was wel een goede work-out geweest! :-P ) en dat hebben Martijn en ik dus ook gedaan. De rest, Eduard, Sonja & Gandalf, bleven beneden. Maar toen we weer terugwaren kregen we wel een heus certificaat waarop stond dat we de steilste straat van de wereld (wat toch 15 min omhoog en 10 min naar beneden was) op hadden gelopen. Die ga ik dus ook ophangen als ik terug kom! :)

Hierna was het op naar het hotel, waar we in onze kamer tot de ontdekking kwamen dat ze (net als de rest van de vakantie al) een uitklapbed hadden neergezet. Alleen hadden ze het nu nog niet uitgeklapt. En maar goed ook, want toen ik het uitklapte bleek dat het echt een kinderformaat was!!!! Tering, zelfs ik stak er met mn voeten buiten... :S Wij dus direct naar beneden naar de manager, die (wat een lul) niks wilde doen, en daarna naar Mary. Die ging meteen van alles proberen te regelen, maar die manager gaf geen haar breed toe! :S Uiteindelijk heeft ze toen EvergreenTours-hoofdkantoor gebeld en na veel (heel veel) onderhandelen kwam ze tijdens het eten even naar mn moeder toe. (Die ondertussen al flink boos was omdat het zo slecht geregeld was en gewoon ronduit schandalig!) Toen ging ze naast mn moeder staan en zei ze: „Again a Merry Christmas, and a really good Happy New Year. I think this one is yours!” En toen kreeg mn moeder dus gewoon de sleutel voor een suite!!!! :D Hoe gaaf is dat? (Eerst zouden wij namelijk 60 dollar extra moeten betalen voor de upgrade naar de suite, wat de enige kamer was die ze nog vrij hadden, maar uiteindelijk heeft mn moeder dus een gratis upgrade naar de suite gekregen. Hoe onwijs lief van Mary! Bless her!!)
Na het eten (waar ze in de eetzaal echt een heel mooi houtsnijwerk hadden hangen) gingen we dus meteen met zn allen naar boven om even de suite van Sonja uit te checken… ;) En wow, wat chique was het! De badjas lag zelfs al op bed klaar! :) En volgens mij heeft ze dr ook als een prinsje geslapen! Dat heeft ze dan ook echt verdiend!!!!!!

Na dit alles ben ik het internetcafe ingedoken om weer eens mn blog te updaten. Ik loop namelijk een paar daagjes achter, maar gelukkig hoef ik nu niet zoveel meer, dus probeer ik het wat uit te spreiden. Dat zal het lezen ook wat vergemakkelijken ;)
Voor nu hou ik het dus hierbij (lijkt me meer dan voldoende) en binnenkort volgt er vast snel meer!

Ciao Floris