Flo becoming an Aggie - part 2

Floris becoming an Aggie – deel 2

Howdy?!

De vorige blog was al even geleden. ‘k Ben vooral ook erg druk geweest, maar nu dan toch op veler verzoek. Volgens mij was ik gebleven bij m’n eerste weekend en zit ik ondertussen al ruim een maand in de States. Je zult denken: veel gebeurd, veel foto’s, veel verhalen. Maar dat valt allemaal reuze mee… Mijn dagen zijn over het algemeen steeds hetzelfde opgebouwd: ’s morgens rond de klok van 7u00 vertrekken, beginnen om 7u15, de hele dag werken in de kelder, eventjes voor een half uurtje (soms iets langer) naar buiten voor de lunch en dan doorwerken tot een uurtje of 17u meestal om weer naar huis te gaan. Eenmaal thuis aangekomen ben ik meestal na het eten gebroken en blijft er weinig plek over voor andere dingen, dus is het meestal vroeg naar bed. –Zoals je dus begrijpt: lange en erg spannende dagen :-P hahaha- Gelukkig gebeuren er soms ook nog spannendere dingen hoor!

Ik was volgens mij gebleven bij m’n allereerst football game ever! Samen met Florian, de man van Isabella, ben ik daar naar toe geweest. Helaas hebben we het begin van de wedstrijd gemist en dus al het spektakel met straaljagers etc. is aan m’n neus voorbij gegaan. Desalniettemin was het toch een mega-vette ervaring. Vers uit het vliegtuig, net gewend aan het Texaanse weer al meteen het diepe in duikend tussen de studenten op de staande tribune. (Je zult vast denken: staand?! Ben je dan de hele wedstrijd –zo’n 3 tot 4 uur lang- aan het staan? JA! Het is gebruikelijk dat alle studenten die in het studentenvak zijn gedurende bijna de hele wedstrijd blijven staan. Ze noemen dit “the 12th Man”. Op het veld staan er namelijk zoals mensen wellicht weten 11 en zo worden alle studenten ook onderdeel van het team en dus “betrokken” bij de wedstrijd. Leuk idee niet?!) Gelukkig sta je niet de hele wedstrijd alleen maar stil, aangezien ze hier op Texas A&M ook jell leaders hebben, die van alles aangeven wat je moet doen en zeggen. Hier op Texas A&M hebben ze namelijk geen chearleaders, zoals je dat bij elke college football game zou verwachten. Hier hebben ze jell leaders. Dit zijn een stuk of 5 “knappe” jongens die als bezetenen voor de studententribune langs rennen en allerlei gebaren maken. (Waardoor de studenten dan weten wat ze moeten zingen, zeggen en doen) Je kunt je voorstellen dat zo net vers in het land waar alles groot is, midden op de tribune tussen de studenten, bij een wedstrijd van een spel waar je meer dan de helft van de tijd geen idee hebt wat er gebeurd, en er ook nog eens mensen om je heen staan die allemaal gekke liedjes zingen, gebaren maken en god weet wat nog meer. Je dan er echt de ballen van begrijpt en maar een beetje alles half meedoet. (Het enige dat echt is bijgebleven is “Whoop!” ) Gelukkig snapte ik tegen het einde van de 4e quarter wel een beetje hoe het spel in elkaar zat, maar dan nog was het soms moeilijk te volgen. Een bijzondere ervaring was het zeker wel!

Het eerst weekend was het ook meteen Halloween. Nu verwacht je bergen met versierde huizen, groepen kinderen die verkleed over straat lopen, feestjes overal… Ik heb er echter niks tot weinig van mee gekregen. Niet omdat ik een jetlag had en al vroeg s avonds lag te slapen, maar omdat dit schijnbaar in een ander deel van de omgeving plaats vindt dan bij mij in de buurt. Hier en daar kon ik nog wel een grafsteen, spook of skelet ontdekken in een tuin, maar daar hield het dan ook mee op. Het enige wat wel echt enorm schattig was, waren de kinderen uit de straat en het buurmeisje van de andere kant van de straat. Ze was verkleed als Sneeuwwitje en was gewoon superzoet! (En heel beschaafd ook!! Dit in tegenstelling tot 2 jongetjes die daarvoor kwamen en allebei ongeveer 2 volle handen snoep uit de schaal griste… ) Helaas heb ik geen bewijs van haar cuteness factor….

Mijn eerste week in hier in Texas vloog werkelijk voorbij. Elke dag dus vroeg op en dan de hele dag op het lab. Gelukkig kan ik elke dag meerijden met Isabelle, de collega waar ik bij inwoon. Al betekent het natuurlijk ook voor de attente lezer dat ik aan haar gebonden ben. Dus als zij gaat, ga ik ook… Goed voor je aanpassingsvermogen zeggen we dan maar ;-)
In m’n eerste week was het voornamelijk zaak om het lab te leren kennen en te weten waar alles eigenlijk ligt, wie waarvoor verantwoordelijk is en bij wie je waarvoor moet zijn. Ik begon met gewoon normale universele PCR’s (=Polymerase Chain Reaction) voor bacteriën. Dus in theorie zou ik als ik DNA uit hondenpoep zou gebruiken, altijd een positieve uitslag moeten krijgen. Kortom een week lang oefenen met pipetteren, gels maken, PCR-machines starten en resultaten van mijn creaties bekijken.
Verder vulde die eerste week zich ook met 2 ongewilde bezoekjes aan Houston. Toen ik het land ik kwam, had ik namelijk op een formulier geen stempel gehad, waardoor ze op de universiteit weer er niks mee konden. (Heeeeeerlijk bureaucratie!) Dus ik moest terug voor een stempel. Je zou verwachten dat zoiets als Customs elke dag geopend is. Of in ieder geval zaterdagmorgen. Nou niet dus! In alle vroegte was ik opgestaan om met een collega, Stephanie, mee te rijden die een andere, Victoria, af te droppen op Houston Airport. Helaas stond ik voor een dichte deur… Mocht ik maandag weer terug naar Houston. Ook maandag had ik gelukkig geluk, want er moest nog een andere collega, Katja, die twee weken voor ik was aangekomen langs bij de Ikea in Houston. Uiteindelijk heb ik m’n stempel toen maandag gekregen (was nog even spannend of ik hem zou krijgen) en kan ik ook de Ikea in Houston van mijn lijstje afvinken. Hahahaha Ik heb daar ook maar meteen even een goedkoop lakenovertrek meegenomen aangezien de lakens waar ik onder sliep van hier een beetje viezige prikkeldekens waren… (En ja, ik zie jullie denken… pfff, wat een gemiemel, maar ik moet er wel 4 maanden onder slapen. Dus dan maar tenminste iets fijns hebben!) Tijdens mijn eerste week, toen ik eindelijk mijn stempel van Customs had gehad, kreeg ik ook de beroemruchte Aggie card. De studenten ID voor iedereen die werkt of studeert aan Texas A&M. Vet cool, niet?!

De eerste week dus zoals ik zei ging in een piep voorbij. Voor ik het wist, was het al weekend en was het tijd om leuke dingen te gaan doen. Voor in naar de States ging, had ik natuurlijk al lang en breed uitgezocht hoe het zat met Body Balance (voor de Amerika kenners onder ons heet het hier Body Flow) lessen in de buurt. En warempel zit er een gym in zowel Bryan als College Station die deze lessen geeft. Echt toppie! Ik dus op een woensdagavond naar die sportschool, Gold’s Gym, geweest naar de Yoga les. Ik had al bijna anderhalve week niks gedaan, dus was echt toe aan wat beweging. De yoga les was leuk om eens mee te maken, maar niet echt wat ik zocht. Ik zou natuurlijk ik niet zijn als ik geregeld had, dat ik bij dezelfde gym nog eens terug mocht komen om de Body Attack & Body Balance daar te proberen. De les werd gegeven door een kleine dame genaamd Yvi. En ja, El, zij is nog kleiner dan Lay & jij. Hahahaha Maar wat een pit heeft deze dame! Pfew! Helemaal leuk en dus meteen een nieuwe vriend erbij. Ik heb zelfs de uitnodiging van de dame in kwestie gehad om een keertje met haar en haar vrienden mee uit te gaan (moet alleen nog gebeuren). Daarnaast ben ik altijd welkom volgens haar als ik vaker terug wil komen op zaterdag. Hoe cool is dat?!
Iedereen gaat hier wat sporten betreft naar de Rec Center. Het universitair sportcentrum, waar een enorme fitness ruimte, diverse zwembaden/basketbal-/voetbal-/volleybalvelden in zitten en voor als je er zin in hebt, kan je ook overdekt rennen en klimmen op de klimmuur. Aangezien dit ook nog eens vele malen goedkoper is dan de Gold’s Gym, heb ik me daar uiteindelijk maar bij ingeschreven en probeer ik inmiddels trouw 2x per week te gaan. Wat fijn om na een dag hard werken even alles van je af te zetten en lekker los te gaan op allerlei apparaten. (Al moet ik wel toegeven hoor, dat ik de Balance en Attack wel ECHT mis…)

Na m’n eerste week op het lab heb ik in het weekend een congres bijgewoond over spoedeisende hulp en de nieuwste in’s en out’s. Speciaal voor alle dierenartsen die al in de praktijk zaten, maar wij mochten als medewerkers/studenten ook komen. Twee en een halve dag lang, maar wel enorm leerzaam. Nu weet ik bijvoorbeeld dat ze hier in de VS als het van de eigenaar mag, zelfs hartmassage doen met hun hand in de borstkas… Wie had het ooit gedacht?!?! (Apart volkje die Amerikanen…)
M’n tweede week op het lab begon steeds meer vorm te krijgen en ik begon steeds handiger te worden –al zeg ik het zelf- in het opzetten van iets simpels als een universele PCR. De volgende stap was dan ook al snel gevonden door m’n begeleider, namelijk: het vinden van een primer of een probe specifiek voor zoveel mogelijk schimmels. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan… Twee weken speuren op het internet, waarbij je dan allerlei interessante artikelen tegenkomt en eigenlijk veelste weinig tijd voor hebt om alles door te lezen. (Ach, het leed dat onderzoek heet… :-P Zegt men) Gelukkig had ik uiteindelijk wat gevonden, maar wilde m’n begeleider ook graag de primers uit zijn eigen onderzoek proberen.

Week twee en drie hier bestonden dus uit langzaam aan me nog meer eigen maken met PCR-technieken en voorzichtig ook beginnen met de daadwerkelijke Real Time PCR (soms ook wel qPCR genoemd). Tot nu toe zijn de resultaten positief. De primers van m’n begeleider werken, maar ideaal en vooral optimaal was het zeker nog niet. Dus daar mocht ik lekker aan gaan sleutelen…
De sfeer op het lab is erg gezellig en gek genoeg zit er maar één Amerikaan die een PhD doet. Alle andere onderzoekers zijn (op één Mexicaan na) Europeanen. Gek, zo ver van huis met toch zoveel mensen uit hoofdzakelijk Duitsland. Al is het soms wat schikken qua ruimte. De sfeer is goed en er worden zelfs met grote regelmaat uitjes gedaan.

Het eerste echte uitstapje dat ik maakte was naar het Renaissance festival. ( www.texrenfest.com ) Een bijzondere ervaring moet ik zeker zeggen. Wat je daar allemaal niet aan mensen ziet rondlopen…(en dan heb ik het niet over de mensen die daar werken!) De foto’s spreken wel voor zich… Ree, je bent blij dat je dit gemist hebt, want het was echt foto’s schieten voor een dollarcent! (Zeker gezien wat hij waard is t.o.v. de euro) Het was wel echt een top dag: los van de regenbui aan het einde… (en ik heb ideeën opgedaan voor als ik ooit weer carnaval ga vieren! :-P )

Aan het einde van m’n derde week waren de primers besteld voor een extra stukje van m’n project. M’n begeleider wil namelijk dat ik ook kleuringsmethoden ga gebruiken om de hoeveelheden schimmels te kwantificeren in hondenpoep. Erg leuk idee, alleen is het nog nooit gedaan! Dus ik ben benieuwd of het werkt… Tijd zal het leren.
Gelukkig kon ik aan het einde van deze 3 weken hard werken uitzien naar iets leuks. Ik ging voor een lang weekend naar San Francisco om Martijn, m’n broer, op te zoeken. Hij was al een aantal dagen in San Fran voor een congres wat hij daar had. Dus vrijdag ’s middags alles lekker laten vallen en weer richting Houston Airport gegaan. Maar daarover en over mijn weekendje San Francisco de volgende keer meer! (En aangezien ik achterloop met bloggen, zou dat wel eens heeeeeeel snel kunnen zijn)

Ciao Floris


N.B. Speciaal voor Little: het is hier hard werken met lange dagen, maar iedereen is erg aardig. Verder heb ik hier nog weinig gedaan, maar ben wel naar het Texas Renaissance Festival geweest, (Zie de foto’s voor m’n nieuwste speelpakje, wat denk jij: zullen we dat doen voor de hele jaarclub i.p.v. dassen of bretels? :-P ) en naar een echte football game. ’t Was kei gaaf!