Flo becoming an Aggie - deel 1

Howdy?!

Op veler verzoek en na enige drukke eerste dagen heb ik dan toch de tijd gevonden om m’n eerste blogje te schrijven. Afgelopen donderdag (29 oktober 2009) ging tegen drie uur ’s morgens -of eigenlijk moet ik zeggen ’s nachts- m’n wekker. De avond ervoor was het toch stiekem nog laat geworden, dus ik lag eigenlijk pas net op één oor… Dat mocht echter de pret niet drukken want vier-en-een-half uur later zou ik in het vliegtuig stappen naar de States. Met het slaap nog in m’n ooghoeken en geholpen van alle kanten stonden alle koffers, tassen, etc zo in de auto. (Helaas ben ik door de snelheid sommige kleine dingen vergeten te doen of te pakken, ondanks dat ik heel netjes nog een lijstje met de laatste dingen had neergelegd op tafel…)
Zoals je zou verwachten op dit tijdstip, was het superrustig op de weg. Dus voor ik het wist stond ik al op Schiphol bij de check-in met m’n 2 koffers. Het begin van het grote avontuur helemaal in m’n eentje. (Rete spannend! Stiekem best wel hoor….) Toen m’n koffers eenmaal ingecheckt waren, was het tijd om afscheid te nemen en door de douane te rennen. Aan de andere kant van de douane tegen vijf uur overviel het me: ik stond er helemaal alleen voor… Tot nu toe heb ik altijd gereisd met anderen, maar dit was een sprong in het diepe die ik in m’n eentje ging en moest maken. (Dus hoe Remy zich gevoeld heeft, begreep ik nu een beetje: “alleen op de wereld” ) Gelukkig kwamen de eerste mensen al snel te voorschijn, dus leek ik minder alleen. De vlucht naar London Heathrow ging gesmeerd en ook m’n transit was super. Rustig met de paar losse ponden die ik had een kopje groene thee gedaan en gewacht. Tijdens m’n vlucht naar London zat ik toevallig naast een meneer uit Californië, die vol enthousiasme begon te vertellen toen ik zei dat ik ook nog naar Californië ging. Erg leuk om te horen! (Op het emailtje met tips wacht ik echter nog steeds… hihihi)
Eenmaal in het vliegtuig naar Houston twijfelde ik nog of ik zou vragen om een free upgrade naar business class. Maar dat heb ik uiteindelijk niet gedaan, omdat ik in m’n eentje dwars over drie stoelen kon liggen. Het vliegtuig was namelijk meer leeg dan vol en ik was niet de enige die daarvan genoot geloof ik. De vlucht naar Houston was eigenlijk best prima. (Ik kreeg zelfs –hoe raad je het?- een roze kussentje… hehehe!) Voor ik het door had, zag ik ijsschotsen voorbij komen en niet lang daarna stond ik weer met beide benen op vaste bodem. (God, wat was ik blij dat de piloot na 3 keer aanvliegen en veel turbulentie aan het einde eindelijk die kist aan de grond zette…. Pfew!)

Na enige tijd wachten –iets dat de Amerikanen hier voor officiële dingen veel doen- kreeg ik zelfs van de douanier een stempel in m’n paspoort. Ik wist niet hoe snel ik na de douane m’n koffers moest pakken en het vliegveld uit moest rennen. Gelukkig waren Victoria & Stephanie, twee collegae van met in het GI lab, zo aardig om me op te halen op George Bush International Airport. Gelukkig was m’n laatste dag in Nederland een mooie, want hier in Houston leek af en toe opeens een plaatselijke tropische storm voorbij te komen. Tegen het einde van de avond (College Station ligt namelijk een goede 2 uur rijden van Houston) was ik dan eindelijk met al m’n zooi aangekomen in Bryan, een plaatsje dat naast College Station aanligt. Hier werd ik hartelijk ontvangen door Isabelle, waar ik de komende maanden in huis woon. Isabelle is echt erg aardig. Naast Isabelle wonen er nog in dit huisje haar man, Florian, hun twee honden en hun zes maanden oude dochtertje. Na snel m’n koffers te hebben uitgepakt, rolde ik na een hele lange dag zeer gewillig m’n bedje in.

Vrijdag ben ik ’s morgens meteen met Isabelle mee gegaan naar het GI lab (de plek waar ik de komende maanden zal doorbrengen). Ze was ook zo aardig om me een kleine tour te geven van het laboratorium, dat zich in de kelder van het Gezelschapsdieren gedeelte van de Diergeneeskunde faculteit bevindt. (Helaas dus ondanks de mooie en zonnige dagen voor mij weinig zonlicht…) De eerste dag werd ik ook al aan iedereen voorgesteld, maar echt alle namen in één keer onthouden dat lukt denk ik niet. M’n begeleider, Jan, is ook een aardige vent. Al moet je wel goed je best doen om hem te blijven volgen, omdat hij soms supersnel in het Engels met een Oostenrijks accent praat. (Als je dus even niet oplet, mis je misschien net de essentie) Ook het hoofd van het laboratorium, Jörg Steiner, is voor zover ik nu heb gezien wel een toffe peer.
Vrijdag ging ik ook direct langs bij the International Student Service Office. Hier bleek dat ik op een van de vele formulieren, DS-2019, een stempel van de douane moest hebben gehad voor zij er officieel er iets mee kon. Gelukkig konden ze me wel vertellen waar ik deze stempel als nog kon krijgen (in Houston bij het vliegveld, kortom 2 uur rijden van College Station). Dus ben ik zaterdagochtend om kwart over zes met Stephanie meegereden naar Houston aangezien zij Victoria daar naar toe ging brengen omdat die voor een weekje naar New York ging. Eenmaal aangekomen bij het adres ergens in de buurt van het vliegveld, bleek dat ze zaterdags helemaal niet open zijn. (Kan je na gaan! En dat in een land waar bijna alles 24h per dag geopend is…) Dus teleurgesteld, enigszins gefrustreerd en zonder stempel kon ik weer richting Bryan.

Tegen het middag uur waren we weer terug in College Station, waar ik eerst nog even de essentiële kledingstukken moest inslaan om m’n allereerste football game bij te kunnen wonen. Maroon of robijnachtig rood is dé kleur die het hier doet. OVERAL kan je werkelijk Texas A&M dingen vinden, die het logo hebben of in maroon-kleur zijn. Bizar! En dat voor een universiteit. Gelukkig slaagde ik er ook uiteindelijk in om een leuk shirt te vinden voor tijdens de wedstrijd, want in je gewone kleren in het studentenvak zitten dat ging echt niet! Samen met Florian, de man van Isabelle, ben ik ’s middags naar de wedstrijd geweest. De opening waren we helaas iets te laat voor, maar ik hoop tijdens mijn verblijf nog in de herkansing te kunnen. In het begin begreep ik er geen donder van, maar tijdens de derde of vierde kwart had ik een beetje een idee hoe het spel in elkaar steekt.

Meer daarover in de volgende blog, want tot en met vandaag (dinsdag) was het eigenlijk één en al bedrijvigheid. En was er niet echt een moment om m’n blog te typen. Sorry! Maar ik beloof morgen even de schouders eronder te zetten zodat ik weer snel helemaal bij loop.

Kortom morgen meer spannende verhalen hopelijk,
Dikke knuffel
Floris



N.b. Speciaal voor Peter Little: Ik ben goed aangekomen. ’t Was a hell of a trip, maar zit bij leuke mensen in huis en het GI lab is ook erg gezellig! En ik ben al naar een heuse football game geweest. Was vet!